Wist je dat 1 op de 4 vrouwen in haar leven een of meer miskramen krijgt? Toen ik dat hoorde vond ik dat heel veel. En heel heftig ook. Wat mij dan daarbij ook opvalt; waarom wordt er zo weinig over gesproken? Want ik hoor helemaal niet zo vaak over een miskraam. Sterker nog, ik hoor vaker dat mensen in de eerste 12 weken hun zwangerschap niet bekend maken omdat de kans op een miskraam dan nog relatief groot is. De vraag is; waarom doen we dat? Waarom delen we wel het fijne, blije nieuws van een zwangerschap wel en het verdrietige nieuws van een miskraam niet? Juist bij verdrietige situaties is het ook belangrijk om het te delen. Het is heel helpend om daar met anderen over te praten. Maar in onze maatschappij is dat niet gewoon. We hebben veel meer de neiging alle positieve dingen te delen, dan te delen als het ons tegenzit.
Misschien heeft het ook te maken met het idee dat het leven maakbaar is. We willen eerst studeren, een huis, misschien nog carrière maken en als dat allemaal gelukt is, is er tijd voor een kind. Ondertussen kan de pil of een spiraal er voor zorgen dat een kind niet op het verkeerde moment komt. En als je dan besluit om voor een kind te gaan, dan moet het dan ook wel gebeuren omdat het zo gepland is. Maar wat nou als het dan niet lukt? Als je toch die miskraam krijgt? Is dat dan je eigen schuld? Had je er eerder aan moeten beginnen? Had je rustiger aan moeten doen? Had je toch dat wijntje niet moeten nemen of niet moeten gaan sporten?
Ik denk van niet. Hoe moeilijk het ook is; een zwangerschap heb je niet in de hand. Je hebt er geen controle over hoe het uitpakt; of je wel of niet zwanger raakt, hoe je kindje zich wel of niet ontwikkelt en of je wel of niet een miskraam krijgt. Je kan wel alle voorzorgsmaatregelen treffen, maar dan nog heb je geen garantie. En daarnaast; als je zo bezig bent om de controle over de situatie te houden kan dat weer voor stress zorgen en de vraag is hoe goed dat voor je kindje is…
Er is dus geen kant en klare oplossing en een miskraam kan niet voorkomen worden. Sterker nog, het komt dus heel vaak voor! Wat helpend zou zijn, is als we hier met elkaar over kunnen praten. Dat we het verdriet kunnen delen. Dat we weten dat het vaak voorkomt. Dat je daar verdrietig om mag zijn. Dat we bij anderen zien hoe we daar mee om kunnen gaan.
Daarnaast is er nog een belangrijk punt; je partner. Een miskraam maak je samen mee. De kans bestaat dat jullie op een andere manier met het verlies omgaan en dat is oké. Het helpt om dit op je eigen manier te doen en ook de manier van je partner te respecteren. Kijk wel of je een gesprek met je partner kan hebben over dit onderwerp. Je kan bijvoorbeeld de vraag stellen hoe je partner terugkijkt op de ervaring of vraag of hij/zij weleens denkt aan de miskraam of aan jullie kindje. Deze vragen kan je natuurlijk ook stellen aan iemand in je omgeving die te maken heeft (gehad) met een miskraam.
Zoals bij elke vorm van afscheid, wordt ook een miskraam verschillend ervaren. De één ziet een miskraam als een klompje cellen waar nog geen band mee is, terwijl een ander het gevoel heeft afscheid te moeten nemen van een kindje. Dit, en het moment in de zwangerschap waarop een miskraam plaats vindt, maakt dat er andere emoties naar boven komen. Welke emoties er ook naar boven komen; het belangrijkste is dat ze er mogen zijn. Steun en begrip van familie of vrienden is dan heel belangrijk en heel helpend. Praat, schrijf, zing, teken, lees erover of doe datgene er mee wat bij jou past.
En als je merkt dat je (te) veel bezig bent met je miskraam of het gevoel hebt dat je meer hulp nodig hebt, stuur me dan gerust een berichtje. Mogelijk kan ik jou helpen om weer vertrouwen te krijgen in jezelf, je lijf en de toekomst.
