Je bekijkt nu Mama beer

Mama beer

Grenzen stellen en nee zeggen blijkt voor vrouwen vaak lastiger dan voor mannen. Hier is veel onderzoek naar gedaan in werk situaties, maar ook in privésfeer kan dit natuurlijk spelen. Bij mij in ieder geval wel. Ik ben niet de beste onderhandelaar in werksituaties en ook privé ben ik iemand die makkelijk toe geeft. Over het algemeen is het ook zo dat ik veel dingen wel prima vind. Op zich is dat natuurlijk geen probleem, zolang ik de dingen ook maar écht goed vind. En daar schuurt het soms wel een beetje. Soms stem ik bijvoorbeeld ergens mee in om gedoe te voorkomen of om iemand anders tevreden te stellen. Misschien herken je hier zelf ook wel iets in?

Ik las een artikel over vrouwen die moeilijk hun grenzen kunnen aangeven en kunnen onderhandelen. Zij bleken hier juist wel goed in te zijn op het moment dat ze voor iemand anders moeten onderhandelen. Het wordt ook wel het ‘mama-bear effect’ genoemd. Bij ‘mama-bear’ denk ik aan een moeder beer die haar kleintjes tegen de gevaarlijke buitenwereld beschermd en, indien nodig, goed van zich af bijt. In de praktijk blijk ik niet altijd een even goede mama beer te zijn en afgelopen week hoorde ik op 1 dag bij 2 moeders terug dat zij hier ook moeite mee hadden. Want hoe doe je dat nou? Hoe laat ik aan een ander weten hoe ik wil dat er met mijn baby omgegaan wordt? Want elke ouder heeft ideeën over voeding, slapen, huilen, etc. Iedereen bepaalt daarin zelf wat goed of niet goed is voor zijn of haar kind. Of wat wel of niet werkt. Hoe zorg je er dan voor dat je omgeving dit ook op dezelfde manier aanpakt?

Ik merkte dat ik dit zelf lastig vond. Ik had wel ideeën over hoe ik met mijn baby om wilde gaan en hoe ik ook het liefst had dat anderen met hem om gingen, maar hoe strookte dat met mijn normale manier van reageren dat alles wel prima was? Want nu voelde het niet altijd prima. Wat zou er gebeuren als ik er iets van zou zeggen? Dan was ik straks zeker de boeman die altijd zat te zeuren. Toch lukte het op een gegeven moment om daar anders in te staan. Die gedachten zijn er nog steeds, maar ik realiseer me ook dat als ik wil dat anderen op een bepaalde manier met mijn kind om gaan, dat ik ze dat ook moet laten weten. Anders gebeurt er natuurlijk sowieso niks. Door daar mee te stoeien, het uit te proberen en te ervaren dat het merendeel van mijn omgeving (grotendeels) mee ging in mijn wensen, werd het uitspreken hiervan ook steeds makkelijker. En waar ik het in het begin heel belangrijk vond dat iedereen zoveel mogelijk hetzelfde deed als ik, is dat inmiddels al lang niet meer zo.

Nu blijft nog wel het probleem: hoe ga je dan om met die mensen die je overduidelijk laten weten er anders in te staan? Die jou wel even zullen vertellen wat wel en niet goed is voor je kind? Die je laten weten dat het geen enkel probleem is om je baby een tijd te laten huilen, ondanks dat niet is wat jij wilt en niet goed voelt? Wat doe je dan?
Ik denk dat de kunst dan vooral is om versterking te zoeken. Misschien is er een sterke papa beer in de buurt.

Misschien is er een vriend of vriendin die je bij kan staan? Want naast dat je je grenzen aangeven misschien sowieso lastig vindt, helpen de hormonen hier natuurlijk ook niet bij mee. Zoek dus vooral versterking in de lastige situaties, want dat kan het een stuk makkelijker maken en je hoeft het écht niet alleen te doen. Ook het aangeven van je wensen en je grenzen niet.